Aldán, ti es a 13ª xeración de González da Casa de Baixo de Trasar de Carballo. Aquí che van unhas poucas historias de tempos pasados.

O noso devanceiro José Francisco González Sotelo (nado o 19-XI-1715) casou con Mª Antonia Álvarez, filla de Amaro López e María Álvarez. A antepasada Mª Antonia leva o apelido da nai porque había o costume de que as mulleres levasen o apelido da nai e os homes o do pai. A que non o sabías, Aldán? Pois iso pasaba no Trasar do século XVIII. E aparece como cabeza da familia no Catálogo do Marqués de Ensenada de mediados do XVIII: Joseph Gonzalez casado suhedad 36 años, tiene un hijo menor tres hijas, y en su compañía Lazaro Gonzalez de 66 años Casado, hun hermano mayor ciego y dos tias. No Reyno de Galicia, Provincia de Lugo, Coto de Sn. Hestevan de Cartelos. A facenda da casa era nese tempo: 3 bois, 3 vacas, 2 becerros de dous anos cada un, 1 becerro de un ano, unha porca de un ano cun leitón de un mes, 3 porcos de un ano cada un, 12 ovellas.
Grazas ao tío Ánxel (cura de Lousada) temos a árbore xenealóxica desde 1600 e pico. (só nos falta brasón e escudo nobiliario!!!).

Nun documento notarial de 3-V-1883 o noso antepasado Juan Glez. Glez. (avó da miña avoa) paga a J.F.C. 3.340 reais, equivalentes a 835 pts. K.F.C. obrígase a buscarlle substituto legalmente a José Vicente Glez. Grande no exército de Ultramar, para o que foi declarado soldado. Enténdese que Juan contratou un intermediario para que buscase un mercenario que fose no lugar do fillo José á guerra alá en Cuba ou Filipinas, porque quen tiña cartos podía librar legalmente do exército.
Este tío José antes de morrer xa foi levado a Santiago, cousa moi cara naqueles tempos. Parece que estaba moi mal da próstata, que non podía descargar. Como morreu en Santiago non puideron traer o corpo e fixéronlle unha foto ao cadáver, foto que a súa afillada (a miña avoa) tivo nun cadro do comedor moitos anos cando eramos rapaces e nos daba algo de medo mirala, de feito anos despois algún deses rapaces xa de maior acabou botándoa ao lume.
Como para trasladar un cadáver había que pedir permisos e pagar impostos en cada concello polo que pasaba, cando era posible, se era cerca, facíase un traslado nocturno ás escondidas e dábase parte da morte ao chegar.
Aínda meu pai colaborou nunha destas viaxes clandestinas ata Vales, que xa está na provincia de Ourense. E un parente da Vitoria que era taxista en Ourense sentaba ao falecido no coche coma que ía durmindo e tiraba para adiante. Eran tempos!

Rematamos esta sección coa foto na que estou (o primeiro á dereita) con pais e irmáns. Falta o Juan Luís, aínda non chegara.

ogalego.eu/ogalego.gal ten unha licenza Creative Commons Atribución-Non comercial-Compartir igual 4.0 Internacional.