O LAPIS DO CARPINTEIRO
I
Narrador omnisciente en 3ª persoa, situado na actualidade.
O xornalista Sousa vai entrevistar ao vello doutor da Barca: republicano, exiliado. Con el está a súa dona Marisa. O doutor conta como se coñeceron el e Marisa: tempo da República 32-36
II (pouco máis de 2 páxinas)
Narrador omnisciente en 3ª persoa, situado na actualidade. É Herbal, o vixilante. Limpa o local. Herbal escribe nunha servilleta cun lapis de carpinteiro.
III (só media páxina)
Narrador homodiexético en 1ª persoa: Herbal. Lembra como seu tío mataba os raposos e ... e como isto llo lembra o lapis que el levaba na orella, este lapis.
IV (7 páxs)
Herbal fala con María de Visitaçao ... está narrado polo narrador omnisciente en 3ª persoa,.
V (2 páxs).
O mesmo narrador. Conta a historia do lapis ata chegar a el
VI (8 páxs)
O pintor conta como coñeceu ao Dr da Barca. Volta Herbal  e a  3ª persoa.
VII (case 3 páxs.)
Mestura a 3ª coa 1ª. As lembranzas de Herbal da aldea.
VIII (4 páxs.)
Segue o omnisciente en 3ª persoa.
IX (5 páxs.)
A Herbal agora fálalle o pintor morto. No cárcere o amor de Marisa e o doutor.
X (4 páxs.)
Vida no cárcere, consello de guerra ao Dr. Herbal cóntalle que non se defendeu.
XI. (5 páxs.)
Ao comezo e fin do capítulo Herbal cóntalle a M. Da V., o resto en 3ª persoa.
XII (3 páxs.)
Segue contando Herbal a M. Da V.
XIII (8 páxs.)
O pintor segue e se lle meter na cabeza. Herbal sente o lapis e ...Tamén lle fala o home de ferro (conciencia).
XIV.(longo, case 10 páxs.)
A voz do pintor. O home de ferro rise. Del polo episodio do neno co pao.
XV.  (o máis longo, case 14 páxs.)
Narrador omnisciente en 3ª persoa: historia  do avó de Marisa, Benito Mallo.
XVI (5 páxs)
Estación da Coruña, visto a través dos ollos dun neno vendedor de La Voz de Galicia. Un dos gardas pasa revista e anota os números cun lapis de carpinteiro (Herbal)
XVII (case 12 páxs)
Herbal que lle conta a M. Da V. Os que se abrazaban eran o Dr. e Marisa.
XIIII (11 páxs.)
Herbal, a monxa, o amor, a alma...
XIX (case 10 páxs)
Segue contando a M. Da V.,  a viaxe en tren cara San Simón ...  Foi a última vez que a vin...
XX (3 páxs.)
Xa no presente, le a esquela do Dr.,. Chega un cliente, é un xornalista (1º cap.).

O relato desenvólvese dentro de dúas estructuras marco:
-A visita dun xornalista ó doutor Da Barca (xa vello) para lle facer unha entrevista na que rememore os feitos da súa vida.
É apenas unha anécdota para presentar os personaxes desde un final feliz, tralo exilio do doutor
- O relato de Herbal, o garda da cadea que lle conta a unha moza do club onde traballa unha historia do tempo da guerra, a do doutor e como el conseguira un lapis igual a aquel co que xoga agora.

eles



Todas as cartas de amor são
Ridículas.
Não seriam cartas de amor se não fossem
Ridículas.
Também escrevi em meu tempo cartas de amor,
Como as outras,
Ridículas.
As cartas de amor, se há amor,
Têm de ser
Ridículas.
Mas, afinal,
Só as criaturas que nunca escreveram
Cartas de amor
É que são
Ridículas.
Quem me dera no tempo em que escrevia
Sem dar por isso
Cartas de amor
Ridículas.
A verdade é que hoje
As minhas memórias
Dessas cartas de amor
É que são
Ridículas.
(Todas as palavras esdrúxulas,
Como os sentimentos esdrúxulos,
São naturalmente
Ridículas.)
Álvaro de Campos, 21-10-1935

O MERLO NOVO (Rei Romero)

Tanta paixón e tanta melodía
tiñas nas túas veas apreixada,
que unha paixón a outra paixón sumada,
no breve corpo teu xa non cabía.

Polos teus osos doce lume ardía
coma unha coxegante labarada,
que, en espacio tan curto atafegada,
para o ar polo bico che fuxía.

Coma o gromiño que xentil rebenta
cando o raio do sol o beixa e quenta
ó asomar garimoso polo oriente,

así tu, feitizado pola aurora,
ó sentir que chegaba a túa hora,
empezache a cantar sinxelamente.

COM OS MORTOS (Antero de Quental)

Os que amei, onde estão? Idos, dispersos,
arrastados no giro dos tufões,
Levados, como em sonho, entre visões,
Na fuga, no ruir dos universos…

E eu mesmo, com os pés também imersos
Na corrente e à mercê dos turbilhões,
Só vejo espuma lívida, em cachões,
E entre ela, aqui e ali, vultos submersos…

Mas se paro um momento, se consigo
Fechar os olhos, sinto-os a meu lado
De novo, esses que amei vivem comigo,

Vejo-os, ouço-os e ouvem-me também,
Juntos no antigo amor, no amor sagrado,
Na comunhão ideal do eterno Bem.

 
 
VIVO SIN VIVIR EN MI...
(Santa Teresa)
Vivo sin vivir en mí,
y tan alta vida espero,
que muero porque no muero,
 
Glosa
 
Aquesta divina unión
del amor con que yo vivo,
hace a Dios ser mi cautivo
y libre mi corazón:
mas causa en mí tal pasión
ver a Dios mi prisionero,
que muero porque no muero.
¡Ay! ¡Qué larga es esta vida,
qué duros estos destierros,
esta cárcel y estos hierros,
en que el alma está metida!
Sólo esperar la salida
me causa un dolor tan fiero,
que muero porque no muero.
¡Ay! ¡Qué vida tan amarga
do no se goza al Señor!
…