O lobo, o maior depredador dos animais domésticos tradicionais nas aldeas galegas

Galego	NAI	PAI	FILLA	FILLO
	Loba	Lobo	Lobeta	Lobeto

	Idioma	NAI	PAI	CRÍA
	Español	Loba	Lobo	Lobato, lobezno
	Portugués	Loba	Lobo	Lobato, lobacho
	Francés	La louve	Le loup	Le louveteau
	Inglés	She wolf	Wolf	Little wolf

O lobo foi sempre a fera máis temida no campo galego. Son moitos os contos populares nos que se describen os ataques do lobo, sobre todo ás ovellas e años. Un dos contos literarios máis coñecido é Os lobos de Ánxel Fole: describe os medos dun home ante os ataques dos lobos (ver o vídeo). Dise que os lobos raramente atacan os humanos, pero nos contos sempre meten moito medo.

Son moi semellantes a algún tipo de can, mesmo poden confundirse. A diario andan e corren moito para buscar alimento. Poden cazar tando de día coma de noite porque teñen un olfacto moi fino e ven ben con moi pouca luz. Se vive en liberdade o lobo chega normalmente aos oito anos de vida, en cautividade pode vivir uns cantos máis. Gústanlles as ovellas e as cabras, pero tamén cervos, cabalos, becerros ... mesmo poden comer roedores e aves. Acostuman vivir en mandas ou grupos nos que sempre hai un xefe. Cada manda ten un territorio de seu, por iso ouvean, para comunicarse e marcaren o territorio.

Non é moi fácil velos porque se esconden dos humanos. Este depredador é moi sanguinario, se topa un grupo de ovellas igual mata varias aínda que non poida comelas todas. Hoxe en moitos sitios están en perigo de extinción e tamén comezan a achegarse a zoñas poboadas buscando restos de comida.

O QUE SE CONTA DO LOBO

O lobo é na nosa mitoloxía o principal animal inimigo do home, un bicho nocturno e rodeado de poderes máxicos. Os seus ollos son coma brasas, brillan na noite e teñen un grande poder de fascinación. É tan devorador que se di que quere morrer coa boca chea, sexa do que sexa.
O lobo pode ser moi listo. Nos anos 1950 un rapaz de 8 anos andaba coas vacas en Cartelos. O lobo saltou un muro, pillou unha ovella e matouna. Como non podía saltar o muro para levala, cos dentes tirou unhas poucas pedras e despois botou a ovella ao lombo e marchou con ela. O rapaz asistiu á escena petrificado e sen poder dar unha fala (despois de 60 anos aínda o lembra moi ben). Ao día seguinte toparon os restos da ovella entre uns millos. Uns seis anos despois volveu entrar o lobo no mesmo prado pero el xa era un mozote, colleu un pau e a berros fixo fuxir o lobo sen que matase a ovella.
Para se botar á xente xúntase con outros. Primeiro van acompañando a persoa, sen que os vexan, escóitase como se moven, se un para eles paran. Vanse achegando aos poucos e poñendo nervioso ao humano. Logo empezan a dar voltas arredor del e mesmo a baterlle cos rabos. Fano perder o sentido e finalmente atacan e matan, tapan a persoa con follas e van buscar outros lobos para comela. Non vale subirse a unha árbore que o lobo agarda pola presa toda a noite.
O lobo produce efectos raros no home. Cando o lobo mira unha persoa, aínda que ela non o vexa, empeza a sentir que os pelos se lle poñen de punta, que perde o sentido e perde a fala. Como defenderse? Pois o lobo tenlle medo ao lume, á luz; un foco eléctrico, un fachuco de palla é o mellor para facelo fuxir. Tamén se di que escapa da música, cóntase dun gaiteiro que foi atacado polo lobo, subiu a un carballo e empezou a tocar a gaita. O lobo desapareceu.
O lobishome é unha crenza común con outros pobos e culturas. Disque o ser lobishome é unha fada, un destino, unha desgraza, ao que lle caia ten que cumprir sen remedio o de ser home lobo. Seica o sétimo ou noveno varón fillo dos mesmos pais, que non tiveran polo medio ningunha filla pode ter a obriga de ser lobishome.
O máis corrente é que o home só se convirta en lobo determinados días, máis ben as noites de lúa chea. Entón escapa da casa para o monte, envórcase na terra e colle a figura de lobo. Para salvalo da desgraza o mellor é queimarlle a pel de lobo na que se envolve.

Na nosa terrra tíñaselles moito respecto aos cans-lobo, lobicáns ou cans alobados, pola súa ferocidade.

Vídeo de Internet: lobos ouveando