anterior índice seguinte

GARDA DE 12 A 4 (Manuel Antonio, De catro a catro)

7º poema do libro. Despois das intencións, o barco, a travesía, a contemplación, a soidade, o afogado, vén agora a garda do mariñeiro no barco.

...Envergada nun mastro da Lúa envergada: recollida na verga -percha especial que agarra a vela-. mastro: pao vertical do veleiro onde se sustentan a velas
...agárdanos a media noite tempo presente e suxeito poético nós
A media noite, o comezo da garda (as 12) está agochada na Lúa, que é como un barco con velas

...O sino de proa sino: a campá; proa: parte dianteira do barco; ábrese á navegación, á experiencia vital
...emoveita voz astral é a conmovida/emocionada voz dos astros que nos acompañan
...zarpou vogando despedidas zarpar: partir o barco; vogar: remar ou avanzar o barco
O toque da campá que marca o comezo da garda perdeuse polo mar, a navegación alimenta ausencias, deixa atrás despedidas

...Extraviáronse os pasos do Mar desorientación. Personificación do mar
...nos vieiros do vento desertor non hai vento, desaparaeceu dos camiños do mar, non se move nada
...E perdeuse pola popa popa: a parte traseira do barco
...desamarrado sen un cabo que o ate, deixando atrás
...o ronsel ronsel: a pegada que vai deixando o barco no mar
Estamos desorientados, perdidos e sós, sen rastro, ata o pasado nos abandonou

...Fómonos transbordando transbordar: trasladar dunha embarcación a outra
ao cabotaxe das constelacións cabotaxe: navegación seguindo a costa. Navegando á par das estrelas
...Inventores de pseudocontinentes viaxe polo universo; vida inventada (pseudo), falsa
que imos descubrir outra vez a descuberta, presente en vairos poemas
.........esculcamos as rutas investigamos as rutas
balizadas de lucieros que nos van marcando as balizas -boia, sinal-, as luces dos astros
As luces dos astros marcan o espazo mariño da travesía, da descuberta

.........Cun faro na man co faro da costa
cronometramos o pulso das tormentas contamos o tempo das tormentas (animadas, con pulso)
que predín os semáforos astrais sinaladas polas luces dos astros
Seguen acompañando o tempo as luces: faro, tormenta, astros

......-Prepárase un naufraxio o naufraxio, o fracaso
......coa ausencia cómplice do Sol! ambiente nocturno, escuridade, soidade. A noite é espazo de naufraxios

.................................Vente ventiño do Mar
.................................vente ventiño mareiro
.................................Vente ventiño do Mar
.................................vente noso compañeiro
......................................................(popular)
Literatura dentro da literatura introducindo esta colaxe, efecto humorístico

....E as horas a sotavento sotavento: lado do barco oposto a onde sopra o vento
van desviándose de nós o tempo pasa, déixanos sos
Sen vento o barco queda e o que marchan son as horas

....A alba intrusa de pronto chega a madrugada
bateu as catro horas son as catro, acabou a garda
....Era o sino de proa escoitamos outra vez o toque da campá de proa
que tornaba do Mar como se nolo devolvese o mar que antes o levou. Tempo cíclico, repetición
..............................a voz desarbolada desarbolado: cos paos e vergas desarmados, arrombados
..............................o velame frustrado frustración, desengano
Sangrado á dereita para resaltar a idea negativa: desengano

Estrutura superficial: garda nocturna, o tempo empeora e chega a tormenta, remata en naufraxio.
A garda tampouco aporta ilusións. A noite, a soidade, o paso do tempo nunha viaxe polo universo marcan a garda que remata coa sensación de frustración e desengano.

Anxo González Guerra e Vitoria Ogando Valcárcel

Véxase agora o poema de Manuel Antonio na súa versión orixinal:

Todos os poemas están perfectamente explicados por Manuel Castelao en Manoel-Antonio De catro a catro, Laiovento, 2010