Seica, Aldán, eu quería ser cura coma os meus tíos. Por iso aos 11 anos ingresei no Seminario de Lugo e pasei a ser chamado Guerra. En COU xa descubrira que iso das misas non ía comigo. Seguín en Lugo estudando Filoloxía (alí estaba no 1975 cando morreu Franco) e recuperei o nome de Ánxel. En 1976 marchei a Santiago para especializarme en Galego-Portugués e deron en chamarme Anxo.

Angilitiño, Angelito, Guerra, Ánxel, Anxo ... moitos nomes para unha soa persoa. Pero o que máis veces escoitei chamarme foi: profe, profesor, mestre.

Nos primeiros anos de Seminario en Lugo sempre fun gordo e moi malo en deporte. A única materia que suspendín no Seminario foi Ximnasia. Aprobáronme en setembro sen facer exame. Sempre pensei que fora por non saltar o obrigatorio plinton. Mais nun deses xantares anuais de exseminaristas lembráronme que eu e outro sobriño de cura suspenderamos por lle tirar enriba da cabeza ao profesor as cortinas do escenario do salón de actos, que era alí onde faciamos a educación física. Se o din sería certo, que esta miña memoria non lembra nada!
Por iso nas fotos do equipo de fútbol eu saía de adestrador, mesmo me alcumaron Miguel Muñoz (entón adestrador do Real Madrid):

Polo da gordura tiña eu varios alcumes, o máis bonito era o de capitán Gorila. Eu era gordecho e o Manuel T.E. era máis alto ca o resto. Xusto coma no tebeo Hazañas Bélicas, moi popular entre nós, que se desenvolvía na guerra de Corea. El era o cabo Long e eu o sarxento Gorila da banda deseñada (logo fun ascendendo a  tenente ou capitán). Todo era porque el medrara algo antes ca o resto, era estirado e semellaba o tal Cabo Long o “larguirucho”. Eu era regordete e con algo de "flequillo", coma o tal Gorila. Cando nos empezaron a chamar estes alcumes había dous camiños. Un: enfadarse e tomalo a mal. Dous: tomalo con humor e gozar da gloria de sermos importantes. Xa imaxinarás, Aldán, cal collemos nós. E non nos arrepentimos.

Ves, Aldán, que tiven moitos anos de estudo e en varios sitios. Por iso me considero cidadán galego… mais non sei moi ben de que sitio. Cinco anos en Trasar, seis na Cervela, 6 no Seminario de Lugo, un no Instituto Masculino de Lugo, 3 no Colexio Universitario de Lugo, dous na Facultade de Filoloxía de Santiago.
E desde 1980 profesor en Pontevedra. Así que me podo comparar con Castelao que veu a Pontevedra traballar e quedou… “meu Pontevedra” lle chamou.
Moitos sitios e moitos profesores, a maioría bos e algún non tan bo. Por citar algúns dos mellores. No Seminario: Alejandro Pin, Xosé López Díaz, Nicandro Ares. No Insituto: Xesús Alonso Montero e Ángel González Fernández. No Colexio Universitario: Anxo Tarrío, Araceli Herrero. Na Facultade: Ricardo Carballo Calero e Xosé Luís Rodríguez. Deles aprendín moito e a eles procurei imitar logo cando eu fun profesor.
Non seguín aquela primeira vocación de cura e acabei sendo profesor que algo de predicador ten.

Foto publicada en La Voz de Galicia na entrevista con motivo da miña xubilación:

ogalego.eu/ogalego.gal ten unha licenza Creative Commons Atribución-Non comercial-Compartir igual 4.0 Internacional.